mavi nokta

Çok hayal kurarım ben. Kendimi uyutma yöntemimdir bu. Şiirlerim, satırbaşlarım bile ya hayallere, ya uykusuzluğuma. Tüm şairliğim uykusuzluktan. Çok severim uyumayı ben. Ve bu yaşıma dek hep uykusuzdum. Kavuşamadığını seviyor ya canın. Tüm hayalperestliğim uykusuzluktan. Ne uyuyabildim, ne şairim aslında. Ne de hayallerim gerçeğe kuruldu hayatımda. Bana evrenin içine çökeceğini duyuran haber ağından nefret ediyorum. Ve bilimden. Ve matematikten. (Sanata saygım ve sevgim sonsuz) Ilk yirmi yaşımı çocukluğumdan ve ergenliğimden düşüyorum, kırkımdan sonramıda yaşlılığımdan ve ölümümden. Elimde kalandan uyku, yemek ve tuvaleti çıktıkmı, ne kaldı ömrümde şiire meze. Insan ömrü çok kısa arkadaş. Bak keşke sanatçı ( ;) ) olmasaydım, sayısal zekam yüksek olurdu ve hesaplayabilirdim ömür fakiri içime çöküşümü. Alın bilimi sokun münasip bir ölümsüzlüğe. Ben ancak hayal edince birçok şey olmaya yetişebiliyorum. O kadar çok şey hayal ettim ki, hayal etmekten görmeye fırsatım olmadı gerçekleşe...

Sabah beş buçuk, bilemedin altı. Sevgiliyle ilk buluşmanın gününe uyuyamamak gibi bi heyecan çöküyor içime. Bilinçsizce sağıma soluma bakıyorum. Olmayanı arıyorum, olduğundan eminmişim gibi. Boşluklara bakıyorum sonra. Duvarlara. Neye bu sevgi sabah sabah. Karnımmı aç. Ellerimde taze pişmiş mis gibi etli kuru fasulye kokusu. En son ıspanak pişirmiştim halbuki. Ellerimide yıkamıştım. Nedir bu olmayan şeyleri varmış gibi hissetmeler, hissettiğim şeyi sevmeler. Hangi delilikle randevulaşıyorum her sabah. Mevsim değişiyorda, güneş ışığının bedene dik vuruşlarından mı bu sarhoşluk. Çokda uykusuzum oysa.

Uyumak istiyorsanız yapmamanız gerekenleri sayacağım, uyumak için ne yapılması gerektiğini henüz keşfedemedim ama işe yaramayanları öğrenmiş bulundum.